Niyetin kökeni olarak duyguya, yüreğe vb. başvurulabilir, ve kötü sonuçları olan bir Eylemin iyi Niyet zemininde aklanması gerektiği düşünülebilir. Ama Niyet sonuçlar arasında yalnızca tikel biri olsa da, sonuçlar bir bütünlük içinde varolurlar ve bu Eylemin evrensel doğasını oluşturur. Buna göre sonuçların bütünü dikkate alındığında, zaman zaman iyi Niyetin yalnızca Cehenneme giden yolun taşlarını oluşturduğu söylenebilir. "İyi ve Doğru da salt doğal olmayan, tersine ussallığım yoluyla koyulan içeriklerdir " :: "das Gute und Rechte ist auch ein solcher nicht bloß natürlicher, sondern durch meine Vernünftigkeit gesetzter Inhalt" (Hegel, TzF, § 121 Ek).

İyi ve Doğru dolaysız İstençte yalnızca kendinde vardır, ve bu nedenle Ahlak (Duyunç) alanına ait olan İyi ve Kötü gibi belirlenimler dolaysız İstenç (Mülkiyet) durumunda söz konusu edilmez. Mülkiyet moral bir belirlenim değildir. Yalnızca tüzel bir belirlenimdir, İstencin dolaysızca dışsal bir nesne üzerine yatırılmasıdır. Yine, Mülkiyetin moral bir belirlenim olmaması onun bir hırsızlık olmasını engellediği gibi, aynı zamanda Liberalizmin Mülkiyet ilişkilerine sınırsız özgürlük isteminin niçin moral olmadığını da açıklar.

Başkalarının gönenci de benim hakkımdır (yukarıda, § 125). Çünkü tikel, belirli istenç kendinde o denli de evrenseldir. Bu çıkarsama İstenç olarak Tinin evrenselliğinin zorunlu vargısıdır. Hiç kuşkusuz belirli istenç "bu" tikel bireyin istencidir. Ama mantıksal olarak — eytişimsel olarak — tikel istenç evrensel istenci kendi içinde kapsar.

Tikel İstenç, benim istencim zorunlu olarak bencil değildir. Her Egonun hakkı vardır, ve bunu ileri sürmesi egoizm değildir. Egoizm, Bencillik ancak tikelin evrensel pahasına ileri sürülmesi, Hakkı göreli olanın Hakkı saltık olan olarak geçerli olmayı istemesidir. Tikelin Everensel ile bu uyumsuzluğu daha sonra Kötülüğün özsel doğası olarak ortaya çıkacak olan şeydir.

Duygu 'Öznel Tin'e ait bir kategoridir.
Mutluluk belirlenimlerinin dışsal olarak verili olmaları ölçüsünde gerçek Özgürlük belirlenimleri değildirler Aslında Kölelik belirlenimleri olabilirler. En büyük Mutluluk en büyük Mutsuzluğa geçebilir. Mutluluk Gönençten yalnızca ikincinin ahlaksal bir doğrulama kapsaması ile ayrılır.

Mutluluk duygunun duygu ile birliğidir.
Duygunun duyguda kendini bulması, başkasında öz-duygu — Sevgi —, bu saltık Mutluluktur. Duygu saltık olarak kendini dışsallaştırma, kendine başkalıkta belirlenim verme, kendini yitirme, kendinden vazgeçme ve bu yitirişte yalnızca ve yalnızca kendini kazanabilme yetisidir. Sevginin sonsuzluğundan söz etmemizin zemini Benin Başkasında Kendini bulmasıdır.

Mutluluk soyut Hak alanının bir kavramı değildir: Mülkiyet Mutluluk getirmez. Freud paranın mutluluk getirmemesinin nedenini paranın çocukluk dilekleri arasında bulunmaması olgusunda görüyordu. Çocuğun salt Duygunun ötesine geçmemiş, henüz tüzel Kişiliğinin gelişmemiş olması ölçüsünde böyle bir dileği olamaz.

İçgüdünün hedefi doyumdur, ve doyum içgüdüye ait olduğu düzeye dek Mutluluk ile bir değildir, çünkü Mutluluk Benin Başkasında öz-duygusudur.

Kapitalist ('ya da liberalist) Amaç doyumunu Mülkiyette bulduğu ölçüde Mutluluk değil ama Güç elde eder, ve bu Güç-Kişiliği Mülkiyet üzerine kurulduğu için ancak kendisi gibi Mülkiyet tarafından belirlenen Kişilikler alanında tanınır ve sayılır. Kapitalist hiçbir zaman özgür bir Sevgi bulamaz ve Güç ile yetinmek zorundadır. Toplumsal ilişkileri dostluk ve sevgi üzerine değil ama boyuneğme üzerine dayanır. Kendini salt Mülkiyet üzerinde yoğunlaştıran bir istenç dışsallıkta varsıllaştığı düzeye dek içsellikte yoksullaşır, ve bu bencil dışsallıkta direttiği düzeye dek ahlaksal ve törel belirlenimlerden uzaklaşır, onlarla çatışmaya yönelir. Modern Yurttaş Toplumu, kavramı gereksinim ve çıkar ilişkileri tarafından belirlendiği ve böylece kendisi Mülkiyet üzerinde bir yoğunlaşma olduğu ölçüde, bir duygusuzluk ve yabancılaşma alanıdir.

Ancak duygusunda özgür insan, ancak içselliğinin bilincine ulaşmış insan mutlu olabilir. Liberalizmin insan mutluluğu ile ilgili olmamasının nedeni soyut özel mülkiyet alanında Duygunun ve Duyuncun kapsanmıyor olmasıdır. Tüm istenci Mülkiyete bağımlı kıldığı düzeye dek, Objektivizm bir duygusuzlaşma çabasıdır.

Eylemde İstenç bilinçli olarak bulunduğu için Erek her durumda benim için İyi olandır, ama bu İyi kendi uğruna değildir. Ereğin içeriği duyusal-duygusal olan tarafından belirlendiği ölçüde Gönenç ve Mutluluktur.

İçsel Özgürlüğün, Ahlakın birey olmak için zorunlu olması Klasik Tin evresini Modern evreden ayırır. Klasik Atina tini, genel olarak Yunan Kent-Devleti politik bir güzel sanat yapıtı, saf bir Törellik alanıydı. Bu tinin özsel belirlenimi Duyuncun özgür olmamasıydı, çünkü neyin Doğru ve Eğri, neyin İyi ve Kötü olduğunu bireysel duyunç değil, ama sorgulanmayan Din ve Törellik belirliyordu.

İlkin Sofistler görecilikleri ile bu değişmez değerleri bilincin öznelliği karşısında sorgulama altına getirdiler. Ama göreciliğin bütün bir evrensel kültüre gözdağı olması ölçüsünde, Sofistler hak ettikleri o kötü ünü kazandılar.

Sokrates İyiyi saltık değer olarak gördü, ve o da Sofistler gibi onu dışsal kurumsallıklarda aramadı. Ama Sofistlerin göreciliğinin tersine, Sokrates İyiyi saltık Gerçeklik olarak gördü. ve onu kendi içselliğinde, Duyuncunda aradı. Duyuncun saltık özgürlüğü karşısında hiçbir dışsal yetke, hiçbir törel ve tüzel belirlenim, hiçbir değer sorgulamadan bağışık değildir.

Sokrates sorgulanmayan yaşamın yaşamaya değmez olduğuna inandı.